En toen kwamen de tranen…

Klaar met die stomme k*t corona!

Afgelopen week hadden wij hier in het zuiden lekker vakantie. Onze meiden waren voorafgaand weer een week naar school geweest. Nou ja, niet de hele week want de oudste kreeg woensdagavond een snotneus – die niet meer wegging helaas. Maar goed… ze waren weer even lekker met hun vriendjes, vriendinnetjes en hun juffen in het vertrouwde lokaal neergestreken. Wat hadden ze het gemist en wat gaf dit weekje een enorm vreugdes injectie!

En toen: lekker vakantie houden! We keken er alle vier echt naar uit. Geen (online) school, geen werk thuis naast het opvoeden. Wel samen in pyjama de hele dag LEGO-en, lekker met ons viertjes beneden in de woonkamer logeren en dan héél lang opblijven (lees: om negen uur lagen we met z’n allen te slapen. Anne vroeg om half negen of we eindelijk konden gaan slapen omdat het nu toch allang grote-mensen-bedtijd moest zijn. Dus wij hebben die nacht heel wat extra uurtjes gepakt 😉)

Wat werd het een lekkere vakantie. Met sneeuw en sleetje rijden en óók fietsen in je korte broek. Nederland had het allemaal voor ons in petto. Wat een cadeautje, mmmm.

Een extra cadeautje kwam in de vorm van ons prachtige, lieve, kleine, nieuwe neefje Senn. Welkom kleine man!

Het werd zondag

De vakantie liep op zijn eindje. De snotneus was inmiddels verholpen met de voor ons welbekende hooikoortspilletjes. En ik stond te trappelen bij het idee dat ze morgen weer lekker op school zouden zitten. Eindelijk weer eens een dag werken aan één stuk door. Whoop whoop!

Alsof mijn gedachten gelezen werden, zie ik Sofie stilletjes op de bank kruipen. Dekentje erbij, benen opgetrokken en een gezichtje zo wit dat haar nieuw verworven sproetjes van dat weekend me nog meer opvallen.

Anne is druk aan het ravotten met Puk, onze hond. Het contrast kan niet groter. Ik kijk naar mijn beide meiden. Wat zijn ze mooi! Ik haal een paar keer goed adem, ter voorbereiding om Sofie op te kunnen vangen. Ongeacht wat komen gaat. Ik heb echt geen idee…

Ik loop ook naar de bank, ga rustig naast Sofie zitten en leg mijn hand op die van haar. Ik zeg niets, wacht af en kies ervoor om er simpelweg te zijn.

En toen kwamen de tranen…

De eerste traan ontsnapte aan het laagje verdriet dat zich opstapelde in haar ogen. Hij rolt hortend en stotend over de bolling van haar wang, totdat hij vaart krijgt en uiteen spat op mijn hand. De kraan gaat open en Sofie laat ongecontroleerd haar hoofd tegen mijn schouder vallen. Ze pakt met haar armen haar benen stevig tegen zich aan. En ik pak op mijn beurt mijn inmiddels al groot gegroeide “kleine” meisje met twee armen stevig tegen me aan.

Samen zitten we al wiegend. Ik stilletjes, Sofie met een steeds harder wordend oer-gesnik dat van diep van binnen komt.

Wat is dát?!

Totdat daar ineens iets gebeurt, dat ons allemaal eventjes doet stilvallen.

“K*T CORONA!!!!” Klinkt er hard door de kamer.

Waar de klok net nog zijn eeuwige secondes wegtikte, lijkt zelfs die even niet te weten wat te doen. Maikel, Anne en ik vallen ook even stil. Niet vanwege de woorden. Die snappen we enorm goed. En al zouden we ze niet snappen, het is nu zeker niet de tijd om aandacht te besteden of dat wel in het gewenste vocabulaire past…

Nee. We vallen stil, omdat onze altijd zo correcte Sofie dit roept.

Een fractie van een seconde is er een soort slow-motion effect.

Daarna volgt een waterval aan tranen vermengd met woorden. Een stortvloed aan frustraties, dromen en wensen die zelfs niet een beetje waar worden in deze tijd, zo graag willen en niet mogen maar bovenal: vertwijfeling en angst.

Zussenliefde

Anne komt een kus geven aan haar grote zus. Ze loopt naar de tissuedoos en geeft een doekje voor het snot: “Anders mag je morgen niet naar school, Sofie”. De goedbedoelde woorden en het lieve gebaar worden met roodomrande ogen de kop in gedrukt. Als blikken konden doden…

Ik geef een knipoog en Anne haalt haar schoudertjes op. Met nog een kus op de knie van Sofie vertrekt Anne om op een afstandje het tafereel goed in de gaten te houden.

Onvoorspelbaar

Als de laatste grote snik heeft geklonken, vraag ik of het een beetje ruimte heeft gegeven. Ze knikt en snuit nog eens flink haar neus. Anne voelt dat ze weer in de buurt kan komen en komt het tissuedoosje even vasthouden… voor het geval dat er nog eentje nodig is. Sofie glimlacht naar haar en Anne wipt trots en blij op de bank heen en weer.

Zodra het gesprek een beetje loopt blijkt waar de schoen wringt:

Online les was niet altijd even leuk, als je het vergelijkt met hoe het was als je fijn naar school kon. Maar nu. “Nu kunnen we weer naar school,” zegt Sofie. “En kan het zomaar zijn dat je ineens met z’n allen naar huis moet, toch mama? En wat als ik straks vaker moet niezen door m’n hooikoorts? Dan is iedereen op school en ik thuis. Hoe gaat school dan? En hoeveel dagen mis ik dan?”

Ze heeft het niet over wel of niet willen testen na vijf dagen. Ze heeft het niet over leerachterstanden. Ze heeft het niet over besmettingsgevaar, reisbewegingen, blijven zitten en alle andere grote-mensen problemen waar naar gekeken.

Sofie heeft last van de enorme onvoorspelbaarheid. Op corona zelf heeft ze geen controle. Op het beleid dat de niet-meer-baas-van-Nederland maakt heeft ze geen controle. Elke dag online school valt weg aan zekerheid en maakt plaats voor wéér iets waar ze geen controle op heeft.

Onvoorspelbaarheid en niet kunnen controleren: het recept voor stress. En die kwam er in alle hevigheid aan de vooravond van een nieuwe schoolweek uit.

Ik wil je helpen lieverd

Die eerste traan, zo tekenend voor de uiteengespatte wens van het “weer fijn naar school”. Naar school is zo fijn… maar de onvoorspelbaarheid in de huidige tijden lijkt tegelijkertijd het fijne de das om te doen.

Ik vroeg me als moeder af hoe kinderen eigenlijk omgaan met stress. En of ook, net als bij volwassenen, bepaalde manieren effectiever zijn dan andere manieren. Kan ik als moeder specifiek nog iets doen dat Sofie kan helpen?

Ik ben in wat wetenschappelijke artikelen gedoken en vond er heel wat moois over. Klik hier om te lezen wat jij als moeder kan betekenen voor het omgaan met stress: Hoe werkt dat eigenlijk bij kinderen: omgaan met stress?

Liefs, Brenda